கள்ளி  பால் (11/09/2015)

கள்ளி  பால் கொடுத்து வளர்க்கவில்லை உன்னை

அள்ளி அணைத்து முத்தம் கொடுத்து

ஆழம் வித்தாய் ஆழம் காட்டி

தொட்டில் போட்டதெல்லாம்

திட்டமாய் அவள் அயர்ந்த பின்னும்

மண்ணறையில் ஆழமரமாய் நிழல்தர,

மாண்டுபோன மனிதமும்

மரணித்து மண்ணோடு நாமம் மறைந்த மாந்தரும்

மனிதராய் வலம் வந்த பூமியிலே

நீயும் நானும் வாழ்வது ஒன்று வாழ்வல்ல

மாண்ட மனிதங்களும்

புது ஜீவிகளும்

வாழ்ந்ததும் வாழ துணிவதும்

கேள்விக்குறி,

உலகத்தை சுருக்க

பகீரதப் பிரயத்தனம் செய்த

வாழ்ந்த மனிதனின்

விபரீத விளைவினால்

கூட்டாஞ்சோற்றை மறந்த கூட்டு குடும்பம்

பட்டம் விட்டுபழகிய பள்ளிதோழன்

வசு வண்டியில் அமர்ந்திருந்தாலும்

பேச விடாத தொலைபேசி

காத்து போன வாகன சக்கரத்தை

உருட்டி தட்டி விளையாடிய கைகள்

இன்று,

தட்டியும்

தடவியும்

தம்பப் பன்னியும்

தராளமாய் மூழ்கிப் போகும்

சின்னஞ் சிறுசுகளின்

கையில் கிடைத்திருக்கும் காகித கப்பல்

இரவிலே வீட்டுக்கு அவ்வப்போது வந்து போகும்,

எட்டுகால் பூச்சி

மரணித்து மண்ணறையில் வாழும்

மாமாவையும், வாப்பாவையும், ஞாபகப்படுத்த

எழுந்த மஹ்ரிப் அதானில்

விழுந்து தொழுது யாசீன் ஓதி

அழுது உருகி கேட்ட துஆக்கள்

அழிந்தே போனது சுவடுகள் இன்றி

மஹ்ரிப்கு பிறகு ஊசி வாங்காதே

கடுகு மணியை நிலத்தில் கொட்டாதே

பால கிரி தோசம் என

வெற்றிலை பாட்டிகளின் பரந்த

சாம்ராஜ்யம் முடிவுக்கு வந்த

சரித்திர காலத்தில்,

ஏன் ஏன் என கேள்வி கேட்டு

அதனையும்

கூக்குள் செய்யும் நாகரிக சந்ததிகளின்

சாம்ராஜ்யம், இது.

விஞ்ஞானத்தை விலைபேசி

விள்ளங்கமாய் உலகத்தை வலம்வரும்

வருத்தப்படாத வாலிப சங்கம்,

தொட்டதெல்லாம் பாலாய் போகும்

என எச்சி பாட்டி கேட்ட துஆ.

இங்கு

விட்டதெல்லாம் அம்பாய் மாறி

பெற்றவர் நெஞ்சில் பாயும் விபரீத உலகம்.

புத்தகம் வாங்க சல்லி இல்ல – என்று எங்க

வாப்பா ஸ்கூல் பக்கமே போகல்லயாம்

ஒற்றை நாணயத்தில் வாங்கிய புத்தகத்தை

ஒரு பரம்பறையே படிச்சிச்சாம்.

அடைமழையில் ரப்பர் சீட் கட்டிகிட்டு

அந்த மழைக்கு அங்கால இருக்கும்

ரலிமங்கொட ஸ்கூலுக்கு போனவங்கள

இன்னக்கும் காட்டிதரும் எங்க உம்மா.

அங்க உக்காந்திருக்க

இந்த மசீதா உம்மாவின்

புத்தக முயற்சியை இப்படி சொல்கிறேன்.

எச்டி எம் எல் லும்

 பி டி எப்

இ. நூலகமும் வளர்ந்த பின்னர்

புத்தக பக்கங்களை திருப்பும்

பிஞ்சு கைகளுக்கு பஞ்சம் வந்திருச்சி

இலத்திரணியல் புத்தகத்தை பாரமில்லாமல்

டெப்புவலி தூக்கி சுமக்கும் நாகரீக உலகம்

இது

உன் பொன்மணி பேழை இன்று

முதுவயது கண்ணியின் கன்னி பிரசவம்

இன்னும் புத்தகங்களை சேகரிக்கும்

எம்மை போன்றோருக்கு

அரும் முத்திரை

எம் பிஞ்சுகளுக்கு அது

எப்படி

என்பது

எனக்கு கவலை தருகிறது.

வாசிப்பு குறைஞ்சிருச்சி என்பதை

யோசிக்க வேண்டியிருக்கு ஏண்டா

இ. வாசிப்பு கூடிபோச்சி எங்க இலசுகளிடம்

அதலால் உன் மேல் கொண்ட காதலால்

உரிமயாய் ஒரு வேண்டுகோல்

உன் பொன்மணிபேழை

இ. நூலக வர ஆவணம் செய்வாய்

என அன்பு தாயிடம்

கெஞ்சி கேட்கும்,

இவள்

தெல்தோட்டை

வானம்பாடி (இரா)